Aloes to roślina posiadająca tak wiele różnych właściwości, jak żadna inna roślina.
Trochę historii
Aloes znany był już w starożytności. Na jednej z wypraw żołnierze Aleksandra wielkiego zmusili go do zboczenia z drogi na wyspę Sokotrę, dla pozyskania aloesu, remedium na rany wojenne. Wielu z nich zawdzięczało aloesowi życie, gdyż to dzięki niemu goiły się najstraszniejsze rany.
W XX wieku aloes stosowany był przez nasze babcie na poparzenia w kuchni. Stał na parapecie kuchennym i był zawsze pod ręką. Dziś to znana roślina doniczkowa. Hodowany w domach na oknie nie rośnie duży i nie osiąga swoich właściwych rozmiarów
Co to za roślina?
Aloes wbrew pozorom, nie jest kaktusem, lecz sukulentem, który przystosował się do życia w warunkach ograniczonej dostępności wody. Nocą pobiera wilgoć z powietrza. Rośnie podobnie jak kapusta, na zewnątrz ma liście najstarsze, które się pozyskuje. Po odcięciu zewnętrznych liści, aloes nie ginie, środkowe liście rosną dalej.
Aloes, aby mógł być wykorzystany, musi być hodowany 4 lata. Liście dorosłego, gotowego do użytku aloesu osiągają 1 m długości, są pękate, napełnione miąższem.
Dziś aloes hodowany jest na wielkich plantacjach, w klimacie subtropikalnym, gdzie deszcz pada tylko kilka razy w roku, aloes bowiem nie potrzebuje dużego nawadniania. Nie wymaga też pryskania żadnymi chemikaliami, gdyż jego skóra zawiera substancje silnie odstraszające wszelkie owady i szkodniki. Również chwasty nie rosną na plantacjach, gdyż nie lubią aloesu. Aloes dzięki temu jest w pełni ekologiczny.
Właściwości i zastosowanie aloesu.
Pozyskiwany miąższ może być używany zewnętrznie i wewnętrznie. Miąższ aloesu zawiera 95% wody i 5% bezcennych biologicznie aktywnych składników: witaminę A, C i E, które są przeciwutleniaczami, witaminę B12, kwas foliowy i cholinę. Zawiera również 8 enzymów, jeden z nich - bradykinaza, stosowany na skórę pomaga zmniejszyć stany zapalane, inne stosowane wewnętrznie pomagają w rozkładaniu cukrów i tłuszczów. Miąższ aloesowy dostarcza wapnia, chromu, miedzi, selenu, magnezu, manganu, potasu, sodu i cynku, minerałów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania różnych układów enzymatycznych, na różnych szlakach metabolicznych.
Skóra aloesu jest wykorzystywana jako nawóz na aloesowych plantacjach, lub sprzedawana do laboratoriów farmakologicznych do produkcji szerokiej gamy leków. Zawiera między innymi emodinę, badaną przez japońskich naukowców pod kątem działania antynowotworowego oraz bardzo gorzkie antranoidy, mające działanie silnie przeczyszczające. Zawarte w skórze aloesu związki fenolowe aloina i emodyna stosowane zewnętrznie działają przeciwbólowo, antybakteryjnie, przeciwwirusowo i antygrzybicznie. Zawarte w aloesie hormony auksyny i gibereliny, pomagają w gojeniu się ran i działają przeciwzapalnie.
Artykuł powstał na podstawie wykładów dr chemii Elżbiety Olejnik, prowadzącej od 40 lat badania nad aloesem. klubpodaloesem.pl
Angielska